ХОТГОЙДЫН ШАДАР ВАН ЧИНГҮНЖАВЫН ӨЧИЛ…
Элс долоож байсан ч Монголоо зарж таарахгүй
Эрүүнд тарчилж байсан ч эх орноосоо урваж болохгүй
Илдэнд хяргуулах тэргүүн байлаа ч ухаан минь Монголынх
Эргэж төрөх сүнс байлаа ч харъяат минь Монголынх
Шороо шимж байсан ч нутгаа арилжиж таарахгүй
Ширэнд хатаж байсан ч олноосоо буруулж болохгүй
Шонд өлгүүлэх толгой байлаа ч бодол минь Монголынх
Шонд сүлбүүлэх зүрх байлаа ч зүрх минь Монголынх
Зоосны нүхээр сүлбүүлж байсан ч голомтоо самруулж таарахгүй
Зовлонгийн далайд хөл алдавч язгуураа умартаж болохгүй
Өтөнд идэгдэх бие байлаа ч удам минь Монголынх
Өгөршиж хэвтэх яс байлаа ч угсаа минь Монголынх…
…Өчигдөр үгүй асан харийн өмнө
Өндөр дээдсийн үр, ял сонсож өвдөг нугалахгүй
Маргааш үгүй болох Сэнтийний урд
Магад мөнх орших хаадын удам, толгой дарж зэм хүлээхгүй
Хаан ЧИНГИСИЙН ясаараа дархалж үлдээснийг
Хотгойдын хөвүүн би цусаараа ширээж хатаав
Халуун цус чинь зүрхэндээ ОГШИЖ БУЙ ЦАГТ
ХАМАГ МОНГОЛЫНХОО ГОЛОМТЫГ БАДРААЖ ЯВ! ХАМГААЛЖ ЯВ
